Asset Publisher
Lasy nadleśnictwa
Powierzchnia ogólna Nadleśnictwa Mrągowo wynosi 19 964 ha, w tym drzewostany zajmują 18 664 ha. Lesistość terenu wynosi średnio 24,3%, największa jest na terenie gminy Piecki, gdzie wynosi 53,8 %. Nadleśnictwo składa się z trzech obrębów: Gązwa, Sadłowo i Mrągowo. Mamy tu prawie wszystkie siedliska z występujących na terenie RDLP Olsztyn oraz większość rodzimych gatunków drzew (z czego sosna zajmuje 41% powierzchni, świerk – 16%, brzoza – 19%).
Lasy Nadleśnictwa Mrągowo stanowią 218 kompleksów leśnych. Tworzą one generalnie zwarte kompleksy. Większość lasów skupiona jest w 3 kompleksach leśnych powyżej 2000 ha stanowiących ogółem 62 % jego powierzchni. Lasy prywatne występują przeważnie w dużym rozproszeniu i na niewielkich obszarach. Często przylegają do lasów nadleśnictwa, ale rzadko stanowią wśród nich enklawy.
Cechą charakterystyczną Pojezierza Mrągowskiego jest występowanie szeregu południkowo układających się rynien, w obrębie których często występują jeziora. Dział wodny Wisły i Pregoły przebiega w ten sposób, że wody z zachodnich rynien kierują się na południe do Narwi, ze wschodu zaś do Łyny. Wzdłuż rynien ciągną się wały ozów i kemów, ale na wysoczyznach między rynnami występuje glina morenowa. Wzniesienia nad poziom morza wahają się w granicach 130 - 170m. Budowa geomorfologiczna jest bardzo zróżnicowana, z bogata siecią rzek, pradolin, bruzd rynnowych z licznymi jeziorami. Tutejszy krajobraz cechują względne różnice wysokości dochodzące w strefie moreny czołowej do 20-30 m, przez co krajobraz urozmaicony jest licznymi wzniesieniami z jarami i wąwozami.
Z budową geologiczną wiąże się występowanie określonych typów gleb. Od żyzności gleb zależy bogactwo i różnorodność życia roślinnego. Gleby Nadleśnictwa Mrągowo zostały wytworzone z utworów ostatniego zlodowacenia bałtyckiego. Znaczna cześć nadleśnictwa położona jest na równinie sandrowej oraz częściowo na wysoczyźnie polodowcowej zbudowanej głównie z utworów moren dennych i czołowych fazy pomorskiej. W obrębach Gązwa i Sadłowo największy udział maja żyźniejsze gleby płowe, gdzie dominującym substratem jest tutaj glina zwałowa. W tej części nadleśnictwa dominują siedliska lasowe, z większym udziałem gatunków drzew liściastych: buka, dębu, brzozy, graba, olchy, jesiona i klonu. W obrębie Mrągowo największy udział mają uboższe gleby bielicowo –rdzawe i gleby brunatno – rdzawe, przez co dominują tu siedliska borowe, gdzie występują głównie drzewa iglaste: sosna i świerk.
W lasach nadleśnictwa Mrągowo występuje wiele gatunków roślin i zwierząt podlegających różnym formom ochrony przyrody. Spośród roślin objętych ochroną gatunkową występują tu: lilia złotogłów, zawilec wielkokwiatowy, wawrzynek wilczełyko, podkolan biały, bluszcz pospolity, rosiczka, różne gatunki storczyków, pióropusznik strusi. Wśród zwierząt występujących na terenie nadleśnictwa występują gatunki łowne: łosie, jelenie, sarny, dziki, zające, lisy, jenoty, borsuki, kuny, norki. Ze zwierząt chronionych spotkać tu można wilki, rysie, bobry, wydry. Dobre warunki bytowania znalazły tu również ptaki chronione objęte ochroną strefową, takie jak: orliki krzykliwe, bieliki, bociany czarne i kanie: czarna i ruda. Wśród innych gatunków objętych ochroną ciekawostką jest występowanie pojedynczych stanowisk żółwia błotnego.
Asset Publisher
FASCYNUJĄCY ŚWIAT ŚLIMAKÓW
FASCYNUJĄCY ŚWIAT ŚLIMAKÓW
Podczas pobytu w lesie możemy spotkać wiele ślimaków. Rozmawiając o tych mięczakach słychać różne opinie, lecz są one głównie negatywne, zwłaszcza wśród ogrodników. Ale czy są one naprawdę takimi szkodnikami? Jak wpływają na las? W tym roku dzięki wilgoci panującej w lasach ślimaków jest wyjątkowo dużo.
W Polsce mamy 200 gatunków ślimaków w tym około 140 gatunków lądowych. Możemy spotkać je prawie wszędzie. W lasach natomiast żyją głównie w zacienionych lasach liściastych, a wiąże się to z glebą po której pełzają. Mięczaki nie lubią kwaśnego odczyny gleby oraz potrzebują węglanu wapnia dlatego nie spotkamy go w lasach iglastych. Ślimaki odżywiają się roślinami, grzybami, resztkami zwierzęcymi. Zwierzęta te mimo, że są całkowicie głuche i ślepe to mają niesamowity węch. Jedzenie potrafią zlokalizować nawet z kilku metrów. Dzięki swojej konsumpcji mięczaki biorą udział w obiegu materii organicznej co oznacza, że mają pozytywny wpływ na przyrodę. Dodatkowo wydzielina ślimaków jest pożywką dla mikroorganizmów. Po co ślimaki wydzielają tyle śluzu? Robią to aby łatwiej było im się przemieszczać. Często wykorzystują one ślady innych ślimaków aby poruszać się szybciej. Te małe stworzonka uznane za najwolniejsze zwierzęta potrafią osiągną prędkość nawet do 7m/ h.
Najbardziej fascynujące w życiu ślimaków jest ich rozmnażanie. Są one obojnakami co oznacza, że mają zarówno męskie jak i żeńskie przydatki płciowe, lecz mimo tego potrzebują drugiego osobnika do zapłodnienia. Jak u wszystkich zwierząt zbliżenie zaczyna się od tańców godowych. Niestety nie zobaczymy tu efektownych tańców i kolorów. Ślimaki początkowo pełzają w kręgu po śladach wydzieliny drugiego osobnika wyczuwają wszystkie informacje. Zataczają coraz mniejsze kręgi aż dochodzi do zbliżenia podczas którego strzelają do siebie „miłosnymi strzałkami” węglanu wapnia prosto w otwory płciowe. Później dochodzi do dotykania się osobników i wymiany plemników. Czyli można powiedzieć, że ślimaki najpierw są kobietami, a następnie zamieniają się w mężczyzn. Takie zjawisko może trwać nawet 24 godziny. Po wszystkim każdy ślimak idzie w swoją stronę, a już po 14 dniach składają jaja (do 100 jaj), w specjalnych dołkach. Okres inkubacji w zależności od temperatury trwa od 12 do 25 dni. Każdy ślimak rodzi się ze skorupką, która niekiedy jest niewidoczna dla nas jak u pomrowa czarniawego typowo leśnego ślimaka. Skorupka rośnie wraz ze ślimakiem, lecz nie jest powiedziane, że im straszy ślimak tym jest większy. Mięczak będzie większy gdy więcej je, leczy gdy nie ma odpowiednich warunków może być mniejszy i wtedy jego skorupa też będzie mniejsza. Gdy nadchodzą cięższe czasy np. zima, ślimaki potrafią zagrzebać się w ziemi, schować do skorupy i specjalną wydzieliną zamknąć pancerz. Wiosną z powrotem budzą się do życia. Jeżeli ślimaka nic nie zje ani nie zdepcze to dożywają zazwyczaj do 5 lat, lecz słyszano o ślimakach żyjących nawet 25 lat.
Mimo nieprzyjemnych opinii ślimaki nie są takie straszne jakby się mogło wydawać, a gdy przyjrzymy się im bliżej zobaczymy ich zalety. Dlatego pamiętajmy, aby podczas spacerów uważać na te fascynujące pełzające stworzenia.
